فردا 25 شهریور

درست 3 ماه دیگه مونده تا کنکور و من اندازه همه دنیا استرس دارم

هیچ نظری در مورد نتیجه ندارم

ذره ای نمیتونم پیش بینیش کنم

و اندازه تمام دنیا میترسم

مونده بودم که چی باید ازت بخوام...

چیزی نخواستم و کمتر از 24 ساعت چیزی شبیه معجزه اتفاق افتاد!

تقریبا اون مدتی که اوج علائم جسمی افسردگیم بود و اوج روزای سخت و درس نخوندن

و وقت از دست دادنم بهم برگشت ، بدون اینکه ازت بخوام !

بهم "وقت" دادی و میدونم حالا ازم میخوای که "لیاقت" داشتنم رو ثابت کنم !

مطمئن باش همه ی تلاشمو میکنم ، به قول فلانی " حیدری پاش وایمیسم "

(به محاوره ها ایراد نگیرید )

هیچ وقت فکر نمیکردم روزی برسه که مرگ غریبه ای که تا حالا ندیدمش و کمتر از دو ساله که

مقالاتی ازش میخونم اینقدر ناراحتم کنه ... من واقعا دلم سوخت از رفتنت مرد

واقعا دلم سوخت ...

بیداری من یا با گریه ست یا با سردرد و سرگیجه و افسرده خویی ،

کاش لااقل موقعی که به ضرب و زور قرص خواب ها میخوابیدم یه رویای خوشگل میدیدم...

یه چیزی که داشتن و دیدنش تو زندگی واقعی واسم آرزوعه... حسرته. .. عقده ست ...